مرضیه شفاپور، دبیر کارگروه، بهمن‌ماه ۱۳۹۸ در گفت و گوی اختصاصی با روزنامه «شرق» از تلاش‌ها و پیگیری‌هایش برای احیای مجدد نمایش زنده لباس در قالب پروتکل‌های جدیدتری خبر داده بود و آغاز این طرح را منوط به اخذ نگاه مشورتی از سوی بزرگان و متولیان و سیاست‌گذاران در بخش‌های مذهبی، علمی و مدیریتی کرده بود. با آمدن کرونا بسیاری از طرح‌ها و استراتژی‌های در دست پیگیری روی زمین ماند و برخی تولیدی‌های پوشاک هم تمرکز خود را به تولید ماسک و البسه بیمارستانی معطوف کردند. کرونا نشاط عمومی جوامع را هم زیر تأثیر خود قرار داد و شرایطی فراهم کرد که تبعات اقتصادی آن از یک سو و آرامش نداشتن آحاد مردم و ترس از بیماری از سوی دیگر، نوعی رکود روانی و فسردگی جهانی را سبب شده است. در این میان، شبکه‌های اجتماعی و فضای مجازی به تنها پناه مردم در تمام جوامع، تبدیل شده و به نوعی سرگرمی این روزها، گشت‌زنی در دنیای آنلاین است.
فقط دست مد را بسته نگه داشتیم
پابه‌پای تک تازی کرونا، هنر هم در اقصا نقاط جهان بیکار ننشست و با طراحی و اجرای پدیده‌هایی شورانگیز در فضای مجازی کوشید روح تکاپو و نشاط را به افکار عمومی بازگرداند. در صنعت فشن، دیور اولین برندی بود که بلافاصله فشن‌شوی رسمی خود را لغو و اجرای آن را به فضای مجازی منتقل کرد و در حرکتی نمادین، کوشید به محدودیت‌های حاصل از کرونا و حفظ سلامت عمومی ادای احترام کند. هم زمان با تکاپوی مد جهان در فضای مجازی و همراهی نهادهای متولی این مدیوم در جهان، اما دست مد و پوشاکی‌ها در داخل بسته شد و به دلیل عدم آمادگی زیرساخت‌های لازم، نه تنها برنامه‌های در دست پیگیری متوقف شد، بلکه حتی جشن پایانی نهمین جشنواره بین‌المللی مد و لباس فجر لغو و به تاریخی نامعلوم موکول شد. تعطیلات نوروزی همچنان برای عرصه فشن در کشور، روزهای خاکستری بیکاری و خمودگی کرونا بود و برخی تولیدی‌ها، برای تأمین نیاز کشور و درامان‌ماندن از تیغ رکود، با تغییر خط تولید، اقدام به تولید ماسک و اقلام بیمارستانی کردند.
مد هم می‌تواند مثل سایر هنرها در فضای مجازی حرکت کند
با تأکید بر اینکه فشن‌شوی مجازی خیلی روشنگر خواهد بود، مد هم مانند سایر شاخه‌های هنری حق برخورداری از فرصت و شانس برابر را دارد. سیدمجتبی حسینی، معاونت هنری وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی، چند روز پیش، در گزارشی از عملکرد معاونت خود در گفت‌وگو با روابط عمومی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی از اجرای آنلاین بسیاری از پروژه‌های وزارت فرهنگ خبر داده و گفته بسیاری از رویدادهای حوزه‌های مختلف، به دلیل کرونا از اجرا در دنیای واقعی به اجرا در دنیای مجازی روی آورده‌اند.
در گزارش مشروحی که ذکر کرده می‌بینیم که بسیاری از جشنواره‌ها و رویدادهای زیر نظارت این معاونت، از جمله تئاتر و هنرهای نمایشی، اجراهای موفق و بی‌حاشیه‌ای در بستر آنلاین داشته‌اند. حال سؤال این است که فضای مجازی رسالتی چنین عظیم و نابهنگام را بر عهده گرفته است، چه اشکالی دارد طرح احیای مجدد نمایش زنده لباس در ایران که خود شاخه‌ای از هنرهای نمایشی است و حلقه‌ای اساسی و تعیین‌کننده در صنعت‌هنر فشن محسوب می‌شود، تا اخذ اجازه‌های رسمی و دینی، به صورت پایلوت و آزمایشی در فضای مجازی آغاز شود؟!
این پیشنهاد چندین حسن دارد:
۱-شرایطی فراهم می‌شود تا ضعف‌ها و قوت‌ها شناسایی شود.
۲- ظرفیت اجتماعی در نوع برخورد با خط قرمزها و هنجارها و ناهنجارهای این صنعت با توجه به ارزش‌های ملی و دینی شناسایی می‌شود.
۳- هزینه اجرای اولین رویداد در فضای مجازی خیلی کمتر از فضای واقعی است.
۴- می‌توان به پروتکل‌های جایگزین بهتری برای مدیریت نگرانی‌ها و ناهنجاری‌های رخ داده گذشته، دست یافت.
۵- کودک مد و متولیان آن در ایران می‌توانند ظرفیت‌های اجرای طرح پایلوت را بسنجند و برآورد هزینه کنند و در نهایت روشن شود که احیای مجدد نمایش زنده لباس در ایران از منظرهای اقتصادی، اجتماعی، روانی، سیاسی و فرهنگی مقرون به صرفه است یا خیر؟
نگاهی به گزارش معاونت هنری وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی از حضور رویدادها در فضای مجازی، بر مظلومیت کودک نوباوه مد ایران و محدودیت‌های بیش از حد این مدیوم صحه می‌گذارد. در میان این همه هیاهو و شور برای اجرای رویدادها در فضای مجازی، تنها مدیوم مد است که در حاشیه مانده و به مسابقه طراحی ماسک، دلخوش کرده است.
